नांदायला जाऊन एक वर्षाच्या आतच आकर्षक असणार्या तिचा नवरा अपघातात तडका फडकी वारला. ना मुल ना बाळ अशा अवस्थेत ती विधवा झाली. अकाली वैधव्य तिच्या नशिबी आल. तिचा नवरा वायरमन म्हणून विद्युत मंडळात नोकरीला होता. लाईन चालू असताना काम करायला गेला आणि सावधगिरी न बाळगल्यामुळे विजेचा धक्का बसून जागच्या जागी वारला. जागीच ठार झाला. आणि नसीर मुलाण्याची नाझनीन विधवा झाली. नसीरने चार पाच वर्षेच नोकरी केली होती. त्याला दारूचेही व्यसन होते. परंतु ज्या दिवशी त्याला अपघात झाला त्या दिवशी त्याने दारू घेतली नव्हती. नाझनींचे हे नशीब म्हणायचे. नासिरला आईशिवाय दुसर कुणीच नव्हत. मलकापुरात भर वस्तीत घर होत. ते हि फार मोठ… वडिलोपार्जित सात एकर जमीन होती. तीही नदीच्या काठी…. दुबार पिक देणारी. त्यातल्या चार एकरात त्याने उस लावला होता. बाकीच्या जागेत त्याची कलमे होती. त्यामुळे घरची परिस्थिती गब्बर होती. नसीर असतानाच चैन करण्यातच त्याचा बराच पैसा संपायचा. परंतु त्याचा अपघात झाला आणि सासू-सून दोघीच घरात उरल्या. त्यातच म्हातारीन हाय खाल्लेली. खुळ्यासारखी ती बडबडत होती. तिने अन्न सोडले… त्यामुळे खचली आणि उदास राहू लागली. नाझनिनलाही कुणाचा आधार नव्हता त्यामुळे ती देखील फार खचून गेली. पांढरी फट्ट पडली. एक मात्र खर कि वीज मंडळाकडून तिच्या अनेक कागदावर सह्या नेण्यात आल्या होत्या. नुकसान भरपाईचे दीड-दोन लाख रुपये तिला मिळणार होते. फंडाची रक्कमही मिळणार होती. या कामाची पूर्तता कार्यालयातील नासिरचे दोस्त पुढाकार घेऊन पूर्ण करत होते शिवाय नवऱ्याच्या पगारा एवढी नोकरीही नाझनिनला मिळणार होती. पण हा विचार तिच्या सासूने फेटाळून लावला होता. सासुच तस खरच होत म्हणा. नाझनीन आकर्षक होती. तरुण होती. भरीव अंगाची, घाऱ्या डोळ्यांची, गोल चेहऱ्याची तशीच गगव्हाली रंगाची…. तुकतुकीत अगकांती, तजेलदार डोळे… काळेभोर केस..सरळ नासिका… पांढरे शुभ्र दात… पुष्ट भरदार उरोज…एकदम आकर्षक.
ती आकर्षक जरी असली तरी वागायला एक नंबर अशीच होती.वायफळ अजिबात नाही
घागरीसारखे नितंब तिच्या रुपाबद्दल कुणालाही हेवा वाटावा इतक आकर्षक सौंदर्य ईश्वराने बहाल केल होत. अशी जवान सून नोकरीला गेल्यानंतर आज ना उद्या वाकड्या वाटेवर पाऊल टाकणार नाही कशावरून? त्यात ती आठवी पर्यंत शिकलेली मिळून मिळून शिपायाची नोकरी मिळणार…म्हणजे सर्वांशी संपर्क येणार… सर्वांच्या नजरा खिलणार… एखाद्या गाफील नाजूक क्षणी पाय घसरणार नक्कीच. नकोच ती नोकरी अशा विचाराने सासूने प्रखर विरोध केला होता. नाझानिनही नाखूष होतीच. तिच्याकडे पैशांची कमतरता नव्हती. नुसत्या बाजावरही ती बसून खाऊ शकत होती. म्हातारी सासू दिवसेंदिवस खंगत चालली होती. आकर्षक नाझनीन दिवसभर मन लाऊन तिची सेवा करीत होती. दिवस कसातरी निघून जात होत पण रात्र सरता सरत नव्हती. तीच सर्व अंग अंग पेटून निघायचं. त्यात बाहेरख्यालीपणा तिच्या रक्तात नव्हता. त्यामुळे पुरुषाकडे पाहणे तिला पटायचे नाही. जरा जरी तिने आपला संशय ढिला केला असता तरी शेकडो पुरुष तिच्या नादी लागले असते.
म्हातारीच्या बंधनामुळे असो वा स्वसयमामुळे असो तीन नवऱ्याच मग आपल चारित्र्य चांगलच राखल होत. पाहता – पाहता दहा वर्षे अशीच निघून गेली. म्हातारी ने हाय खाल्ली आणि मारूनही गेली. मिळालेले पैसे नाझनीनने फिक्स दीपोजित मध्ये ठेवले होते. म्हातारी जिवंत असेपर्यंत तिला कर्मत असे, पण म्हातारी गेल्यानंतर मात्र तिला एवढ मोठ घर खायला उठू लागल. शेवटी तिने कॉलेजमध्ये शिकणाऱ्या मुलांना वरचा मजला भाड्याने देऊन टाकला. असे कित्येक दिवस गेले. एक दिवस ती नेहमीप्रमाणे अंघोळ करीत होती. त्यावेळी तिला कसला तरी भास झाला. पावलांचा आवाज जवळ येऊन ठेपला होताच. दाराच्या फटीतून कुणीतरी चोरून पाहताय हे तिने जानल. उठून बघाव तरी अडचण न बघाव तरी संकोच आपल्या भाडेकरुपैकी एखाद्याचा हा चावटपणा असावा. पण हे नव्हते. खुद्द मालकीनिशी अस वागण्याची पद्धत बरी वाटत नव्हती
ती मोठ्याने बडबडणार होती, पण काय वाटले कुणास ठाऊक ती गप्पच राहिली. अंगावर आकर्षक वस्त्र लपेटून आवरू लागली. पावलं माघारी वळल्याचा आवाज तिच्या कानांनी टिपला होता. कोण असावा तो? तिच्या हृदयाची धडपड वाढली. एक प्रकारची उत्सुकता तिच्या मनाला लहून राहिली होती. पुरुष सहवासाच्या नुसत्या कल्पनेने तिच्या आकर्षक अंगावर रोमांच उभे राहिले. ओल्या अंगावर काटा फुलला. पण ती गुमनाम व्यक्ती कोण असावी याच कोड तिला उलगडत नव्हत. पुन्हा अंघोळीला बसू तेव्हा त्या पुरुषाला पकडायाचेच ह्या सुखद जाणीवेने ती बाहेर आली. गेले आठ-दहा दिवस हे असच घडत होत. खर पाहता त्या रुपात आपल्याला कुणीतरी पहाव अशी गोड हुरहूर नाझनिनला लागली होती. तिच्या मनावरचा संयम हळूहळू ढिला होत चालला होता. एक दोन भाडेकरुंपैकी जावेदच्या हाताचा स्पर्श तिला झाला होता. त्या स्पर्शाने ती सुखावली होती. त्या आकर्षक तरुणाकडे ती आकर्षित होऊ लागली होती. कामवासनेचा मेरू उधळून वर येऊ पाहत होता.
रात्र झाली कि रातराणीच्या फुलाच्या गंधाने चांदण्या रात्री नागाच्या शोधात फिरणाऱ्या कामोत्सक नागीनिप्रमाणे ती अंथरुणावर वळवळत रहायची. एक ना अनेक परिचित अपरिचित चेहरे आपल्याशी जवळीक करू पाहताहेत असे तिला वाटू लागायचं. आणि मध्येच म्हातारी सासू डोळे वटारून पाहत असल्याचा भास तिला व्हायचा. तिची अंघोळीची वेळ झाली कि एकदम पोरांच्या डोळ्यात एक वेगळीच चमक उठायची, ते भ्रमचीत्त व्हायचे हे नाझनिनने ओळखले होते. तिने त्यांच्याकडे अभिवितपणे पहिले. तसे ते रूममध्ये शिरून गायब झाले. ती स्वत:शीच पुटपुटली होती. किती भित्री आहेत हि पोर..? मी रे काय करतेय तुम्हाला आणि स्वत:शीच खुदकन हसली. होती. जावेद किवा आणखी कुणीतरी अंघोळीच्या वेळी येऊन जात होते हे नक्की पण जावेद येत असेल तर किती बरे होईल. कारण त्याच शरीर सौष्ठव दृष्टी लागण्यासारखी आकर्षक होती…. शिवाय हुशार… ती अंघोळीला बसली. आजही कुणीतरी येणार याची खात्री तिला होती. ती शाम्पूने अंघोळ करीत होती.
अंगावर फक्त चड्डी तेवढी होती. बाकी उरोज नग्नच… आज तिने युक्तीच करून ठेवली होती. तिची नजर त्या फटीकडे होती. इतक्यात कुणीतरी फटीला डोळा लाऊन आत पाहत असल्याचे तिला जाणवले. ती तयारीत होतीच. मुद्दामच उठून उभी राहिली. तिनेही फटीतून डोळा किलकिला करून पहिले. त्याबरोबर ती व्यक्ती थोडी बाजूला सरकली. तेवढ्यात ती व्यक्ती तिला दिसली. आणि तिला अत्यानंद झाला. तिची आशा फलद्रूप झाली होती. कारण जावेदच अधाशी नजरेने तिला न्याहाळत होता. ती तशीच आवाज न करता बादली आड येऊन बसली. पाण्याचा तांब्या अंगावर ओतू लागली. तिचे उरोज हालचाली बरोबर हिंदकळत होता. शाम्पूचा मंद वास सर्वत्र पसरला होता. तिने सर्वांगावरून साबणाची वडी फिरवली. मांड्यामध्ये साबणाचा फेस मुद्दामच चोळला जेणेकरून जावेद बेभान व्हावा अशी तिची इच्छा होती. आणि… तो जीव घेणा एकांत… आकर्षक दृश्य पाहून कोण पागल होणार नाही? सलग तीन चार दिवस तिने त्याला तस न्याहाळू दिल. ती मुद्दामच नग्न होऊन अंघोळ करीत होती. भरदार उरोज आणि योनी त्याला दिसेल अशी बसत होती. जावेदची झोप उडाली असणार हे तिने ओळखले होते. तिला तेच हवे होते. त्यानेच पुढाकार घ्यावा म्हणून ती त्याला चेतवीत होती. त्याला तळमळत ठेऊन आपल्या जाळ्यात ओढायच. आस तिने निश्चय केला. त्या दिवशी रविवार होता. इतर सर्वजन कुठेतरी बाहेर गेले होते. पण जावेद चटावल्यामुळे कुठे गेला नव्हता. दुपारची वेळ सर्वत्र सामसूम झालेली. ती आपल्या पलंगावर पडून होती. नजर मात्र बाहेरच्या चाहुलीकडे लागलेली. हीच वेळ तिने साधायची ठरवलं. ‘उई मा’… अशी ती जोरात विव्हलली. आपण खरोखरच आपटलोच अशा अविभोवत उभी राहिली. तिचे विव्हालण्याचे नाटक चालूच होते. त्या तिच्या विव्हल्ण्याने जावेद प्रथम घाबरला. तिच्या चाहुलीकडे तो लक्ष लाऊन बसला होता. पुन्हा तिच्या कन्ह्ण्याचा आवाज येताच धावतच तिच्या खोलीत आला. त्याने दाराला हात लावताच ते उघडल गेल होत. ‘क्या हुआ, क्या हुआ?’ तिच्याजवळ घाईने येत त्याने विचारले.
आकर्षक नाझनीने डोळे मिटून घेतले होते. ती खाली गडबडा लोळत होती. ती विव्हळत म्हणाली, ‘पाव मे मोंच आई है उई मा… मै क्या करू?’ डाक्टर को बुलाऊ?’ त्याने विचारले. ‘नही…नही…मुझे उठकर पलंग पर लीटाओ…’ डाक्टर तिला मागवायचाच नव्हता. तो मात्र गडबडला. बाईची जात हात कसा लावायचा. पण तरीही तो पुढे झाला त्याने तिचा दंड पकडला. तिने डोळे उघडून त्याच्याकडे पहिले. ‘उठ ओ ना…’ तिने अशा काही घायाळ स्वरात म्हटले कि त्याचे हात ढिले पडले. तो खूप गोंधळाला होता. ‘ अरे ये क्या कर रहे हो? मुझे उठाओ ना… पालगपर लिटाओ…’ ती अस म्हणताच तो डोळे झाकून खाली वाकला. तिला उचलण्याचा प्रयत्न करू लागला. डोळे बंद असल्याने आपण हात कुठे घालतोय कुठे धरले आहे हे त्याला कळत नव्हते. परंतु आपल्या शरीरातून काही तरी उष्ण लाटे सारखे सळसळत गेल्याचे त्याला जाणवले. तिनेही त्याच्या दंडात बोटे रुतउन ठेवलेली होती. नंतर त्याच्या गळ्यात दोन्ही हात टाकून त्याला घट्ट आवळून ठेवले. त्याच्या स्पर्शाने तिच्या अंगाअंगातून काटे फुलत गेले. बऱ्याच वर्षांनी अस पुरुषी स्पर्श तिला अनुभवायला मिळत होता. त्याने तिला कसेबडे पलंगावर आणून ठेवले. तिच्याकडे बघितले तर तिचा चेहरा आरक्त झालेला. साडीचा पदर अस्ताव्यस्त त्याला वाटत होते असाच मिठीत धरून बसाव. पण लगेच त्याला वाटले तिला काय वाटेल. ‘मै डाक्टर को बुलाऊ क्या?’ त्याने विचारले. ‘नही… जरा मेरे पाव दबाओ… मोच निकल जयेगी… इसे डाक्टर भला क्या करेगा?’ त्याच्याही मनात तेच होते. तो पाय दाबू लागला. तिच्या पायावर हात ठेवताच त्याच सर्वांग तापून गेल… ‘अरे दबाव न….’ ती घायाळ होऊन म्हणाली. हा…हा….दबाता हू.’ तो सावरून बसत म्हणाला. जल्दी दबाव…. और जोर से दबाव….’ अस म्हणत तिने पाय सरळ सोडले. तो पाय दाबू लागताच थोडा उपर अस म्हणत तिने पायावरची साडी वर वर ओढून घ्यायला सुरुवात केली. तिच्या तुकतुकीत आकर्षक पिंडरया उघड्या पडू लागल्या. ते दुर्श्य बघताच त्याचे डोळे धुंद झाले. बेभान बनले.
तिने चांगलाच डाव साधला होता. त्याचे तोंड हाताच्या ओजळीत धरून तिने पटापट त्याच्या गळाची चुंबने घेतली. परकर उघडा झाल्यामुळे त्याच्याही राती सुखाच्या वाटा मोकळ्या झाल्या होत्या. त्याची बोटे तिच्या नाजूक आकर्षक देहावरून सरसर फिरू लागली. असलं अस्सक स्त्रीसुख तोही प्रथमच आज अनुभवत होता. तिच्या धगधगत्या प्रेम् कळीत त्याचा दंड भर्वेगाने धुमाकूळ घालत होता. अगदी प्रेमाच्या लाटा बाहेर पडेपर्यंत नाझनिनने त्याला हव ते करू दिल होत. त्याला सुख दिल होत. आणि कित्येक वर्ष उपाशी असलेल्या आपल्या देहरूपी धर्निलाही सुखाने न्हाऊ घातले. दोघही थकून गेल्यावर एकमेकांपासून दूर झाली. आणि मग त्याला त्या अवीट सुखाची चातक नाझनीने चांगलीच लावली. आपल्या प्रेम कळीच त्याला वेड लावलं. रात्र झाली कि ठराविक संकेताप्रमाणे तो येऊ लागला. तिला सुख देऊन जाऊ लागला. प्रेम – प्रेम म्हणजे काय असते हेच तिने त्याला पटउन दिले होते. तो तिच्यासाठी पागल झाला होता. सवड असूनही गावाकडे जात नव्हता. त्याला इतर कुठलीच स्त्री आकर्षक दिसत नव्हती. फक्त नाझनीन एवढी दिसत होती. दोघांचा प्रणय हवा तेवढा बहरत होता. पण नाझनींची थोडी भूल झाली होती. ती चूक लक्षात येताच ती चमकली. या अल्लाह ये कैसे हो गया? स्वत:शीच पुटपुटली. अशीच दोघांची गळाभेट झाली होती. नजर नजरेत नि श्वास श्वासात मिसळत होते. दोन्ही हातात त्याच तोंड धरून ती त्याला गोड बातमी सांगत होती. ‘जावेद मै तुम्हारे बच्चे कि मा बनणे वाली हू..’ ती अस म्हणताच जावेद ताडकन उडाला. तिच्यापासून बाजूला झाला. तो घाबरला. दचकला. अंधळ्या खेळात प्रेमाची कोशिंबीर होईल अस त्याला वाटलच नव्हत. आपल्या घरात जमातीत समजल तर या विचाराने त्याला घाम फुटला. अंगावर काटा फुलला. पुढच अक्राळ-विक्राळ रूप आठून त्याचा चेहरा रडवेला झाला. घरातील मानस मारूनच टाकतील या विचाराने त्याला रडूच कोसळल. ती ही घाबरली होती. पण त्याला धीर देत होती.
‘डरो मत पगले हम निकाह लगाये गे…’ ‘तुम तुम मुझसे शादी करोगी?’ ‘क्यो नही..’ मगर तुम्हारी उम्र मेरी उम्र….’ ‘तो क्या फरक पडता है…. ये घरबार धन दौलत तुम्हीरीही है… मै तुझे सांभाळ लुंगी… तुम्हारी शिक्षा भी पुरी करूंगी और तुम्हे काम भी नही पडेगा.’ तिने त्याला हे काही पटउन दिले कि ती जे सांगतेय ते खर आहे अस त्याला वाटू लागल. दोघांचा विचारविनिमय होऊ लागला. लग्नाची तारीख ठरली. ते कुठे करायचे ते ही ठरले रजिस्टर लग्नासाठी लागणाऱ्या कागदपत्रांची पूर्तता त्यांनी आधीच करून ठेवली होती. अखेर ते कोर्ट मेरेज करून मोकळेही झाले. ती दोघ घरी आली. ही गोष्ट जेव्हा जमातीला समजली तेव्हा जमातीत एकाच खळबळ माजली. जुन्या लोकांनी विरोध केला. जावेदच्या आणि नाझनिनच्या घराची मंडळी येऊन शिव्यांची लाखोली वाहून गेली. या चेटकीनीने ह्या पोराचे वाटोळे केले असाच शेवटपर्यंत जमातीचा आक्षेप होता. परंतु जमातीची परवा होतीच कुणाला… मिया बीबी राजी तो क्या करेगा काजी… त्याप्रमाणे ते आपल्याच सुखात रममाण झाले होते. जावेद मात्र लक्षाधीश झाला होता. त्याहीपेक्षा आपण बाप होणार याचा त्याला जास्त आनंद झाला होता. नाझनिनची मातृत्वची इच्छा पूर्ण होणार होती. आपल्या प्रौढ आकर्षक प्रेयसीबरोबर जावेद सुखात नांदत होता.
ती आकर्षक जरी असली तरी वागायला एक नंबर अशीच होती.वायफळ अजिबात नाही
घागरीसारखे नितंब तिच्या रुपाबद्दल कुणालाही हेवा वाटावा इतक आकर्षक सौंदर्य ईश्वराने बहाल केल होत. अशी जवान सून नोकरीला गेल्यानंतर आज ना उद्या वाकड्या वाटेवर पाऊल टाकणार नाही कशावरून? त्यात ती आठवी पर्यंत शिकलेली मिळून मिळून शिपायाची नोकरी मिळणार…म्हणजे सर्वांशी संपर्क येणार… सर्वांच्या नजरा खिलणार… एखाद्या गाफील नाजूक क्षणी पाय घसरणार नक्कीच. नकोच ती नोकरी अशा विचाराने सासूने प्रखर विरोध केला होता. नाझानिनही नाखूष होतीच. तिच्याकडे पैशांची कमतरता नव्हती. नुसत्या बाजावरही ती बसून खाऊ शकत होती. म्हातारी सासू दिवसेंदिवस खंगत चालली होती. आकर्षक नाझनीन दिवसभर मन लाऊन तिची सेवा करीत होती. दिवस कसातरी निघून जात होत पण रात्र सरता सरत नव्हती. तीच सर्व अंग अंग पेटून निघायचं. त्यात बाहेरख्यालीपणा तिच्या रक्तात नव्हता. त्यामुळे पुरुषाकडे पाहणे तिला पटायचे नाही. जरा जरी तिने आपला संशय ढिला केला असता तरी शेकडो पुरुष तिच्या नादी लागले असते.
म्हातारीच्या बंधनामुळे असो वा स्वसयमामुळे असो तीन नवऱ्याच मग आपल चारित्र्य चांगलच राखल होत. पाहता – पाहता दहा वर्षे अशीच निघून गेली. म्हातारी ने हाय खाल्ली आणि मारूनही गेली. मिळालेले पैसे नाझनीनने फिक्स दीपोजित मध्ये ठेवले होते. म्हातारी जिवंत असेपर्यंत तिला कर्मत असे, पण म्हातारी गेल्यानंतर मात्र तिला एवढ मोठ घर खायला उठू लागल. शेवटी तिने कॉलेजमध्ये शिकणाऱ्या मुलांना वरचा मजला भाड्याने देऊन टाकला. असे कित्येक दिवस गेले. एक दिवस ती नेहमीप्रमाणे अंघोळ करीत होती. त्यावेळी तिला कसला तरी भास झाला. पावलांचा आवाज जवळ येऊन ठेपला होताच. दाराच्या फटीतून कुणीतरी चोरून पाहताय हे तिने जानल. उठून बघाव तरी अडचण न बघाव तरी संकोच आपल्या भाडेकरुपैकी एखाद्याचा हा चावटपणा असावा. पण हे नव्हते. खुद्द मालकीनिशी अस वागण्याची पद्धत बरी वाटत नव्हती
ती मोठ्याने बडबडणार होती, पण काय वाटले कुणास ठाऊक ती गप्पच राहिली. अंगावर आकर्षक वस्त्र लपेटून आवरू लागली. पावलं माघारी वळल्याचा आवाज तिच्या कानांनी टिपला होता. कोण असावा तो? तिच्या हृदयाची धडपड वाढली. एक प्रकारची उत्सुकता तिच्या मनाला लहून राहिली होती. पुरुष सहवासाच्या नुसत्या कल्पनेने तिच्या आकर्षक अंगावर रोमांच उभे राहिले. ओल्या अंगावर काटा फुलला. पण ती गुमनाम व्यक्ती कोण असावी याच कोड तिला उलगडत नव्हत. पुन्हा अंघोळीला बसू तेव्हा त्या पुरुषाला पकडायाचेच ह्या सुखद जाणीवेने ती बाहेर आली. गेले आठ-दहा दिवस हे असच घडत होत. खर पाहता त्या रुपात आपल्याला कुणीतरी पहाव अशी गोड हुरहूर नाझनिनला लागली होती. तिच्या मनावरचा संयम हळूहळू ढिला होत चालला होता. एक दोन भाडेकरुंपैकी जावेदच्या हाताचा स्पर्श तिला झाला होता. त्या स्पर्शाने ती सुखावली होती. त्या आकर्षक तरुणाकडे ती आकर्षित होऊ लागली होती. कामवासनेचा मेरू उधळून वर येऊ पाहत होता.
रात्र झाली कि रातराणीच्या फुलाच्या गंधाने चांदण्या रात्री नागाच्या शोधात फिरणाऱ्या कामोत्सक नागीनिप्रमाणे ती अंथरुणावर वळवळत रहायची. एक ना अनेक परिचित अपरिचित चेहरे आपल्याशी जवळीक करू पाहताहेत असे तिला वाटू लागायचं. आणि मध्येच म्हातारी सासू डोळे वटारून पाहत असल्याचा भास तिला व्हायचा. तिची अंघोळीची वेळ झाली कि एकदम पोरांच्या डोळ्यात एक वेगळीच चमक उठायची, ते भ्रमचीत्त व्हायचे हे नाझनिनने ओळखले होते. तिने त्यांच्याकडे अभिवितपणे पहिले. तसे ते रूममध्ये शिरून गायब झाले. ती स्वत:शीच पुटपुटली होती. किती भित्री आहेत हि पोर..? मी रे काय करतेय तुम्हाला आणि स्वत:शीच खुदकन हसली. होती. जावेद किवा आणखी कुणीतरी अंघोळीच्या वेळी येऊन जात होते हे नक्की पण जावेद येत असेल तर किती बरे होईल. कारण त्याच शरीर सौष्ठव दृष्टी लागण्यासारखी आकर्षक होती…. शिवाय हुशार… ती अंघोळीला बसली. आजही कुणीतरी येणार याची खात्री तिला होती. ती शाम्पूने अंघोळ करीत होती.
अंगावर फक्त चड्डी तेवढी होती. बाकी उरोज नग्नच… आज तिने युक्तीच करून ठेवली होती. तिची नजर त्या फटीकडे होती. इतक्यात कुणीतरी फटीला डोळा लाऊन आत पाहत असल्याचे तिला जाणवले. ती तयारीत होतीच. मुद्दामच उठून उभी राहिली. तिनेही फटीतून डोळा किलकिला करून पहिले. त्याबरोबर ती व्यक्ती थोडी बाजूला सरकली. तेवढ्यात ती व्यक्ती तिला दिसली. आणि तिला अत्यानंद झाला. तिची आशा फलद्रूप झाली होती. कारण जावेदच अधाशी नजरेने तिला न्याहाळत होता. ती तशीच आवाज न करता बादली आड येऊन बसली. पाण्याचा तांब्या अंगावर ओतू लागली. तिचे उरोज हालचाली बरोबर हिंदकळत होता. शाम्पूचा मंद वास सर्वत्र पसरला होता. तिने सर्वांगावरून साबणाची वडी फिरवली. मांड्यामध्ये साबणाचा फेस मुद्दामच चोळला जेणेकरून जावेद बेभान व्हावा अशी तिची इच्छा होती. आणि… तो जीव घेणा एकांत… आकर्षक दृश्य पाहून कोण पागल होणार नाही? सलग तीन चार दिवस तिने त्याला तस न्याहाळू दिल. ती मुद्दामच नग्न होऊन अंघोळ करीत होती. भरदार उरोज आणि योनी त्याला दिसेल अशी बसत होती. जावेदची झोप उडाली असणार हे तिने ओळखले होते. तिला तेच हवे होते. त्यानेच पुढाकार घ्यावा म्हणून ती त्याला चेतवीत होती. त्याला तळमळत ठेऊन आपल्या जाळ्यात ओढायच. आस तिने निश्चय केला. त्या दिवशी रविवार होता. इतर सर्वजन कुठेतरी बाहेर गेले होते. पण जावेद चटावल्यामुळे कुठे गेला नव्हता. दुपारची वेळ सर्वत्र सामसूम झालेली. ती आपल्या पलंगावर पडून होती. नजर मात्र बाहेरच्या चाहुलीकडे लागलेली. हीच वेळ तिने साधायची ठरवलं. ‘उई मा’… अशी ती जोरात विव्हलली. आपण खरोखरच आपटलोच अशा अविभोवत उभी राहिली. तिचे विव्हालण्याचे नाटक चालूच होते. त्या तिच्या विव्हल्ण्याने जावेद प्रथम घाबरला. तिच्या चाहुलीकडे तो लक्ष लाऊन बसला होता. पुन्हा तिच्या कन्ह्ण्याचा आवाज येताच धावतच तिच्या खोलीत आला. त्याने दाराला हात लावताच ते उघडल गेल होत. ‘क्या हुआ, क्या हुआ?’ तिच्याजवळ घाईने येत त्याने विचारले.
आकर्षक नाझनीने डोळे मिटून घेतले होते. ती खाली गडबडा लोळत होती. ती विव्हळत म्हणाली, ‘पाव मे मोंच आई है उई मा… मै क्या करू?’ डाक्टर को बुलाऊ?’ त्याने विचारले. ‘नही…नही…मुझे उठकर पलंग पर लीटाओ…’ डाक्टर तिला मागवायचाच नव्हता. तो मात्र गडबडला. बाईची जात हात कसा लावायचा. पण तरीही तो पुढे झाला त्याने तिचा दंड पकडला. तिने डोळे उघडून त्याच्याकडे पहिले. ‘उठ ओ ना…’ तिने अशा काही घायाळ स्वरात म्हटले कि त्याचे हात ढिले पडले. तो खूप गोंधळाला होता. ‘ अरे ये क्या कर रहे हो? मुझे उठाओ ना… पालगपर लिटाओ…’ ती अस म्हणताच तो डोळे झाकून खाली वाकला. तिला उचलण्याचा प्रयत्न करू लागला. डोळे बंद असल्याने आपण हात कुठे घालतोय कुठे धरले आहे हे त्याला कळत नव्हते. परंतु आपल्या शरीरातून काही तरी उष्ण लाटे सारखे सळसळत गेल्याचे त्याला जाणवले. तिनेही त्याच्या दंडात बोटे रुतउन ठेवलेली होती. नंतर त्याच्या गळ्यात दोन्ही हात टाकून त्याला घट्ट आवळून ठेवले. त्याच्या स्पर्शाने तिच्या अंगाअंगातून काटे फुलत गेले. बऱ्याच वर्षांनी अस पुरुषी स्पर्श तिला अनुभवायला मिळत होता. त्याने तिला कसेबडे पलंगावर आणून ठेवले. तिच्याकडे बघितले तर तिचा चेहरा आरक्त झालेला. साडीचा पदर अस्ताव्यस्त त्याला वाटत होते असाच मिठीत धरून बसाव. पण लगेच त्याला वाटले तिला काय वाटेल. ‘मै डाक्टर को बुलाऊ क्या?’ त्याने विचारले. ‘नही… जरा मेरे पाव दबाओ… मोच निकल जयेगी… इसे डाक्टर भला क्या करेगा?’ त्याच्याही मनात तेच होते. तो पाय दाबू लागला. तिच्या पायावर हात ठेवताच त्याच सर्वांग तापून गेल… ‘अरे दबाव न….’ ती घायाळ होऊन म्हणाली. हा…हा….दबाता हू.’ तो सावरून बसत म्हणाला. जल्दी दबाव…. और जोर से दबाव….’ अस म्हणत तिने पाय सरळ सोडले. तो पाय दाबू लागताच थोडा उपर अस म्हणत तिने पायावरची साडी वर वर ओढून घ्यायला सुरुवात केली. तिच्या तुकतुकीत आकर्षक पिंडरया उघड्या पडू लागल्या. ते दुर्श्य बघताच त्याचे डोळे धुंद झाले. बेभान बनले.
तिने चांगलाच डाव साधला होता. त्याचे तोंड हाताच्या ओजळीत धरून तिने पटापट त्याच्या गळाची चुंबने घेतली. परकर उघडा झाल्यामुळे त्याच्याही राती सुखाच्या वाटा मोकळ्या झाल्या होत्या. त्याची बोटे तिच्या नाजूक आकर्षक देहावरून सरसर फिरू लागली. असलं अस्सक स्त्रीसुख तोही प्रथमच आज अनुभवत होता. तिच्या धगधगत्या प्रेम् कळीत त्याचा दंड भर्वेगाने धुमाकूळ घालत होता. अगदी प्रेमाच्या लाटा बाहेर पडेपर्यंत नाझनिनने त्याला हव ते करू दिल होत. त्याला सुख दिल होत. आणि कित्येक वर्ष उपाशी असलेल्या आपल्या देहरूपी धर्निलाही सुखाने न्हाऊ घातले. दोघही थकून गेल्यावर एकमेकांपासून दूर झाली. आणि मग त्याला त्या अवीट सुखाची चातक नाझनीने चांगलीच लावली. आपल्या प्रेम कळीच त्याला वेड लावलं. रात्र झाली कि ठराविक संकेताप्रमाणे तो येऊ लागला. तिला सुख देऊन जाऊ लागला. प्रेम – प्रेम म्हणजे काय असते हेच तिने त्याला पटउन दिले होते. तो तिच्यासाठी पागल झाला होता. सवड असूनही गावाकडे जात नव्हता. त्याला इतर कुठलीच स्त्री आकर्षक दिसत नव्हती. फक्त नाझनीन एवढी दिसत होती. दोघांचा प्रणय हवा तेवढा बहरत होता. पण नाझनींची थोडी भूल झाली होती. ती चूक लक्षात येताच ती चमकली. या अल्लाह ये कैसे हो गया? स्वत:शीच पुटपुटली. अशीच दोघांची गळाभेट झाली होती. नजर नजरेत नि श्वास श्वासात मिसळत होते. दोन्ही हातात त्याच तोंड धरून ती त्याला गोड बातमी सांगत होती. ‘जावेद मै तुम्हारे बच्चे कि मा बनणे वाली हू..’ ती अस म्हणताच जावेद ताडकन उडाला. तिच्यापासून बाजूला झाला. तो घाबरला. दचकला. अंधळ्या खेळात प्रेमाची कोशिंबीर होईल अस त्याला वाटलच नव्हत. आपल्या घरात जमातीत समजल तर या विचाराने त्याला घाम फुटला. अंगावर काटा फुलला. पुढच अक्राळ-विक्राळ रूप आठून त्याचा चेहरा रडवेला झाला. घरातील मानस मारूनच टाकतील या विचाराने त्याला रडूच कोसळल. ती ही घाबरली होती. पण त्याला धीर देत होती.
‘डरो मत पगले हम निकाह लगाये गे…’ ‘तुम तुम मुझसे शादी करोगी?’ ‘क्यो नही..’ मगर तुम्हारी उम्र मेरी उम्र….’ ‘तो क्या फरक पडता है…. ये घरबार धन दौलत तुम्हीरीही है… मै तुझे सांभाळ लुंगी… तुम्हारी शिक्षा भी पुरी करूंगी और तुम्हे काम भी नही पडेगा.’ तिने त्याला हे काही पटउन दिले कि ती जे सांगतेय ते खर आहे अस त्याला वाटू लागल. दोघांचा विचारविनिमय होऊ लागला. लग्नाची तारीख ठरली. ते कुठे करायचे ते ही ठरले रजिस्टर लग्नासाठी लागणाऱ्या कागदपत्रांची पूर्तता त्यांनी आधीच करून ठेवली होती. अखेर ते कोर्ट मेरेज करून मोकळेही झाले. ती दोघ घरी आली. ही गोष्ट जेव्हा जमातीला समजली तेव्हा जमातीत एकाच खळबळ माजली. जुन्या लोकांनी विरोध केला. जावेदच्या आणि नाझनिनच्या घराची मंडळी येऊन शिव्यांची लाखोली वाहून गेली. या चेटकीनीने ह्या पोराचे वाटोळे केले असाच शेवटपर्यंत जमातीचा आक्षेप होता. परंतु जमातीची परवा होतीच कुणाला… मिया बीबी राजी तो क्या करेगा काजी… त्याप्रमाणे ते आपल्याच सुखात रममाण झाले होते. जावेद मात्र लक्षाधीश झाला होता. त्याहीपेक्षा आपण बाप होणार याचा त्याला जास्त आनंद झाला होता. नाझनिनची मातृत्वची इच्छा पूर्ण होणार होती. आपल्या प्रौढ आकर्षक प्रेयसीबरोबर जावेद सुखात नांदत होता.
